Afzien op de Routeburn, relaxen daarna!

Jullie hebben de foto's al kunnen bekijken van de afgelopen anderhalve week. Ik ben veel in Queenstown geweest, dé stad in Nieuw Zeeland en misschien wel in de wereld waar je alle extreme sporten die je kunt bedenken kunt doen. Dit stadje is de laatste 10 jaar enorm gegroeid omdat het bungyjumpen hier is uitgevonden. Mensen springen met een groot elastisch koord aan de voeten van een brug af. De hoogste ter wereld is hier in Queenstown: 143 meter hoog! Ik heb alleen toegekeken hoor, mij niet gezien! Het is allemaal begonnen met een eeuwenoude traditie in Venuato, een eiland ten oosten van Nieuw Zeeland. De stam die hier woont viert de 'vruchtbaarheid' van de man door van een metershoge stellage te springen met een koord aan de voeten.

Amy kwam na haar huwelijksreis door Tasmanië naar Queenstown. We hebben samen de Routeburn gelopen, een 3 daagse tocht door het Mount Aspiring Nationaal Park, alpenlandschap dus. Je hebt het al op de foto's gezien, het was geweldig mooi. De eerste dag regende het, maar de tweede en derde dag hadden we prima weer. 's Avonds sliepen we in hutten waar iedereen in een grote ruimte in stapelbedden sliep. Iedereen moest zijn eigen maaltijden in de rugzak meenemen en ook het afval moesten we in de rugzak meenemen. De maaltijden waren een soort 'astronauten voedsel', eten waar je alleen warm water op giet. Eerlijk gezegd, dat eten is niet heel smaakvol! Het was een hele gave tocht, wel zwaar hoor met zo'n rugzak, maar dat hoort erbij!

Na de tocht zijn we met een bus naar Milford sound gereden, een bekend fjord aan de westkust. Een fjord is een inham in het land,lang geleden gevormd door een gletsjer, waar de zee in stroomt (hier de Tasmaanse zee). We zagen er onder andere zeehonden! Het was heerlijk om weer in een normaal bed te liggen en we hebben onszelf natuurlijk verwend door lekker uit eten te gaan.

Daarna zijn we via Lake Te Anau, het grootste meer op het zuid eiland, naar Queenstown terug gereden om de volgende dag vroeg met een huurauto richting Stewart Island te rijden. Dit is het derde eiland van NZ. Het ligt onder het zuider eiland. En daarmee was het ook het meest zuidelijke punt waar ik ooit ben geweest! Het is 'nog maar' 4800 km naar Antarctica, de zuidpool.
Stewart Island is bekend om de bijzondere vogels die er leven.

Tot 200 jaar geleden leefden op het vaste land van NZ geen zoogdieren en (dus) geen roofdieren. Vogels hadden dus de vrije ruimte, ze hadden geen vleugels nodig om te vliegen. Daarom leefden hier veel zogenaamde loopvogels. Deze vogels kunnen niet vliegen. Toen zo'n 200 jaar geleden de Europeanen en anderen Nieuw Zeeland ontdekten namen zij ook allerlei dieren mee zoals honden, katten, ratten, bevers, herten en schapen. Hierdoor is een aantal soorten loopvogels uitgestorven. De kiwi is het symbool van NZ, het is ook een loopvogel die helaas heel zeldzaam is. Gelukkig kan de kiwi op Stewart Island wel ongestoord leven!

Een ander symbool van Nieuw Zeeland is trouwens de varen (fern in het engels), een plant. De nationale sportteams gebruiken het blad van een varen als symbool. Rugby is de belangrijkste sport, the All Blacks is het nationale team. Je hoort het al in de naam, ze zijn helemaal in het zwart gekleed! Voor elke wedstrijd voeren ze een traditionele krijgsdans uit, de haka. Maar daar vertel ik later meer over. Op het noord eiland kom ik de Maori cultuur tegen. Maori zijn de oorspronkelijke bewoners van NZ.

Nou, jullie zijn weer bijgepraat geloof ik! Ik ga zo naar bed. Het tijdverschil met Nederland is 12 uur en ik zit nu echt aan de andere kant van de wereld. Ik loop een halve dag op jullie voor! NZ is het eerste land in de wereld dat de nieuwe dag ziet (eerste zonsopgang).

Veel plezier dit weekend!